Kleinkinderen geniet er maar van
Het woordje maar, in deze aanhef kan een soort hypotheek leggen op de mooie relatie die in deze zin wordt bedoeld. Laat je het weg dan wordt duidelijk dat we gewoon kunnen en mogen genieten van de relatie met onze kleinkinderen, maar de realiteit van het leven is soms weerbarstiger. Zonder in een cliché te vervallen: het is werkelijk zo dat kleinkinderen het mooiste is wat je als opa en oma kan overkomen. Eigen kinderen zijn een zegen, maar kleinkinderen zijn de ultieme bevestiging van die eerste zegen. Wil en ik hebben er elf. Elf totaal verschillende mensjes allemaal met hun eigen karakters en eigenschappen. Het mooie daarvan is weer om te zien dat bepaalde trekjes van hun vader en moeder terugkomen in deze nieuwe generatie. Voor ons als opa en oma is het een uitdaging om deel te krijgen aan hun leven. Dat betekent dat we moeten investeren in tijd, aandacht en liefde om ze echt te leren kennen. Ons familie bestaat uit drie verschillende gezinnen die op verschillende plaatsen is ons land en daarbuiten wonen en een zoon die single is op Bonaire. Dat houdt in dat we een deel van onze kleinkinderen onregelmatig en soms voor lange tijd niet zien. Daarbij komt ook nog eens dat ze nog niet de leeftijd hebben om via internet met ons te communiceren. In ons gezin hebben we ook te maken met de gebrokenheid van deze tijd, omdat één van onze kinderen gescheiden is en we met de kleinkinderen uit het eerste huwelijk tot ons grote verdriet nauwelijks contact hebben. We bidden voor alle kleinkinderen en in het bijzonder voor deze kinderen, maar het gemis blijft. Gelukkig groeien deze kanjers op in een nieuw liefdevol gezin waar ook het geloof een centrale plek heeft, maar voor ons is de leegte van het gemis er niet minder om. De schaarse momenten dat we elkaar zien koesteren wij en we geloven dat ze voelen dat we onwijs veel van hen houden. De kinderen die we vaak zien, zijn die van onze dochter. Een dag in de week mogen we op hen passen en dat is echt kicken. Als opa ben ik vaak verbaasd hoe wijs ze al zijn en echt het gesprek met je aangaan. De middelste van, toen drie jaar was het op een gegeven moment niet eens met mij en uit haar mondje kwam de opmerking: “Ik denk het niet opa, zeker weten”, waarna er argumenten kwamen om dat op haar kinderlijke manier te onderbouwen. Voor ons is het genieten, maar we zijn na zo’n dag total loss.
We hebben ook in Duitsland kinderen die tweetalig worden opgevoed. We zien ze wat minder vaak, maar af en toe verzamelen we moed om de bijna vierhonderd kilometer te overbruggen. En dat betaalt zich uit in de liefde en aandacht die we dan van hun over ons heen krijgen. We hebben ons vast voorgenomen om, zodra zij op social media gaan wij een kleinkinderen app gaan maken zodat zij en wij met elkaar verbonden blijven. Daar zien we reikhalzend naar uit.
Joop Gankema – september 2018
